خبرت هست که زیباییِ چون مه داری؟
به سرت تاج درخشان شهنشه داری؟

بگشا‌ در، بنگر خاک درت تا بینی:
چند افتاده و‌ کشته تو به درگه داری؟

نیستم غافل از آن دیده شهلا یک‌دم
خبر از عاشقت آیا تو به گهگه داری؟

غرقه نیلم و اندیشه بارانم نیست
بجز این راه به سویت، تو … ادامه مطلب

گفتی که بسته ای به دلت مهر یار ؛ کو؟
من آن ندیده ام تو اگر دیده ایش ، گو!

این دل به مهر توست چنان بحر بی کنار
آن دل بود به مهر من انگار نهر و جو

رفتی به کنج خلوت و من در فراق تو
رفتم سراغ هر در و هر خانه … ادامه مطلب

باز آمدی به پیشم ای فخر نامداران!
از شوق گریه کردم چون ابر در بهاران

شاید شود فراموش ، شمس و قمر از این هوش
از دل نشد به یک دوش ، آن بهترینِ یاران

عهدی چنین که بستن ، نتوان دگر شکستن
نتوان دگر گسستن ، در پیچ روزگاران

گر دشمنی بخواهی با من … ادامه مطلب

غزل شیخ اجل استاد غزل سعدی:

ای صبر! پای دار که پیمان شکست یار
کارم ز دست رفت و نیامد به دست یار

برخاست آهم از دل و در خون نشست چشم
یارب ز من چه خاست که بی من نشست یار

در عشق یار نیست مرا صبر و سیم و زر
لیک آب چشم … ادامه مطلب

“حبیب“م* فرستاد مرقومه ای

چه خوش باشد از دست او نامه ای

به ترکی و تازی چه زیبا سرود

زلال و خرامان و زیبا چو رود

حبیب از هر آنکس که دیدم ، بتر

به هر عالم و هر هنرمند ، سر

بپرسید در واقعیت نه صنع

که پروانه عاشق بود یا … ادامه مطلب

ای شاهد* شکرگو وی شاعر شعف گو!
آوازه ات بپیچید بر هر کران و هر کو

شعر تو خوش عروض و در انتها مقفّی است
لیکن ندیده بودم نقلی بَدَل بدین رو

من دیده ام که شعری شکلی دگر پذیرد
کاین رسمِ کهنه بوده بر شاعران چونان خو

لیکن به نقل یک شعر هرگز سخن … ادامه مطلب

• شنیدستم که در دوران دیرین

  ز جمله قصه های تلخ و شیرین

   

  شبانی بود در كوی میانه (شهری از آذربایجان)

  همان كوی بزرگان زمانه

   

  شبانی با زبانی پر ز حیله

  فریب مردم او را بود پیشه

   

  به هر گه گلّه می افتاد در ره

  نه گلّه بل قطاری بی سر و ته

   

  ز گاو و