خدا رحمت کند مرحوم استاد بهرام سارنگ استاد آواز اصیل را. همه چیزش یک بود. اخلاقش ، منشش ، رفتارش، افکارش. واقعاً خاص بود ولی خیلی زود و باورنکردنی ما را تنها گذاشت و رفت. یک روز ذکر خیری کردم از آقای طالبپور معلم زبان در میانه و استاد چیره دست ویولن. استاد سارنگ حرفم را قطع کرده و گفت: تلفنی ـ آدرسی از او داری؟ گفتم: بله! اتفاقاً هفته بعد خانه شان می روم. استاد گفت: من هم می آیم چون در جوانی معلم موسیقی من بود.

هفته بعد رفتیم منزل آقای طالبپور. با اینکه نام و شهرت استاد سارنگ ملی بود و پس از دوره کوتاه آموزش پیش آقای طالبپور از اساتید نامی چون مرحوم کریمی تلمذ کرده بود لیکن تا آخر جلسه با احترام و بزرگی با آقای طالبپور برخورد می کرد. اتفاقاً آقای طالبپور هم به تصور شاگرد و معلمی قدیمی انتقاداتی از تصانیف استاد کرد که بجا بود.

وقتی برمی گشتیم استاد سارنگ مطلب زیبایی گفت که همواره آویزه گوشم هست: معلم در گذر زمان اعتبارش را از دست نمی دهد. مثلاً همین آقای طالبپور برای همیشه در ذهن من یک انسان دست نیافتنی و یک معلم بزرگ است. با اینکه بیش از 30 سال یاد گرفته و یاد داده ام و دهها کنسرت بین المللی داشته ام ولی آدم تا معلم قدیمی را می بیند دو زانو می نشیند.